3-12-2015
Op een aantal plaatsen in het conferentiecentrum staan ze opgesteld: grote beelden van dieren. Op de bijhorende bordjes kan je lezen dat ze samen 'de ark van Noach' voorstellen, het bekende verhaal van de man die samen met zijn familie de levende wezens op de planeet redde van de verwoesting door ze samen te brengen in een ark. Hij hechtte geloof aan de voorspelde dreiging, aarzelde niet en toog aan de arbeid.
Paus Franciscus gebruikt dit verhaal ook in Laudato Si'-71. "Hoewel het kwaad zich verspreidde over de aarde en God spijt had dat Hij de mens op de aarde gemaakt had, besloot Hij toch om een weg naar de redding te openen, via Noach die nog rechtschapen en oprecht gebleven was. Zo gaf hij aan de mensheid de mogelijkheid voor een nieuw begin. Al wat er nodig is, is één goed mens die de hoop herstelt! De Bijbelse traditie bepaalt duidelijk dat dit eerherstel de herontdekking en het respect inhoudt van de ritmes die in de natuur zijn ingeschreven door de hand van de Schepper."
Het is een beetje merkwaardig dat dit Bijbelse verhaal hier zo manifest aanwezig is, als een metafoor voor wat ons te doen staat.
Ook al zijn we hier niet als één mens, maar met velen uit de hele wereld, en vertegenwoordigen we samen een reusachtige achterban, toch overvalt je gemakkelijk het gevoel dat het afwenden van de ramp nauwelijks nog te vermijden is. Vandaag nog, toonde een spreker tijdens een side event over 'de weg naar nuluitstoot' met grafieken en cijfers aan hoeveel van ons 'koolstofbudget' we al opgebruikt hebben, en hoe kort de tijd is die ons nog rest om alles -en letterlijk alles- anders te doen. Niet later, traag of halfslachtig, maar nu, snel en grondig. We kunnen onze ark nog bouwen, maar er is geen tijd meer om te lummelen of te aarzelen.
Gelukkig waren er tijdens hetzelfde side event getuigenissen van mensen uit het Afrika en Azië die volop werken aan Eco-dorpen en aan 'solar home systems' ontwikkelen, oplossingen op maat, gevoed door zonne-energie. Ook vanuit Frankrijk, Groot-Brittannië en Denemarken kregen we berekende studies over mogelijkheden om tegen 2050 een nuluitstoot te realiseren.
Een groep die zéér zichtbaar aanwezig is, zijn de vertegenwoordigers van de Inheemse Volkeren, zoals deze man uit Amazonië die lid is van de Braziliaanse delegatie. Ook zij hebben veel te verliezen bij een voortschrijdende klimaatverandering: de vernietiging van hun territoria én van hun levenswijze. Sommigen zijn hier doelbewust aanwezig hun traditionele klederdracht. Het is een duidelijk statement dat op zijn manier 'de hoop herstelt', en bovendien trekken ze vlot de aandacht van de aanwezige journalisten, die hen voor de camera halen voor een interview.
Intussen zijn ook de officiële delegaties hier hard aan het werk. Ze hebben morgen nog een laatste dag om hun onderhandelingen af te ronden, en een nieuwe tekst klaar te stomen waarmee volgende week de ministers aan de slag kunnen om de laatste knopen door te hakken en het Akkoord van Parijs te bezegelen.
Tegelijk blijft het ook belangrijk te zien of er posities van landen verschuiven. In deze laatste uren kan dit nog leiden tot een meer of minder ambitieus voorakkoord. Zo kwam vandaag het goede nieuws dat Duitsland onze eis steunt om de limiet voor maximale gemiddeld temperatuurstijging te verminderen tot 1,5 °C. Eerder deed Frankrijk al hetzelfde bij monde van presiden Hollande tijdens zijn speech vorige maandag. De VS daarentegen, zou liefst het hele artikel 2 (waar die 1,5 °C in staat, maar ook de clausule over mensenrechten) schrappen. Het lijkt een beetje alsof men pokert om onze toekomst, en dat maakt heel wat mensen ongelukkig en nerveus.