Realiseren wat onmogelijk lijkt.
Toen ik in 1991 voor het eerst een artikel schreef met als titel "zero emissions" kreeg ik wel een hele reeks opmerkingen: wist ik dan niet dat zero onmogelijk is? Hoe kwam ik er toch toe om zo een artikel voor de eerste Rio-topontmoeting te schrijven?
Als student was ik onder de indruk van "Grenzen aan de Groei", het rapport van de Club van Rome in 1972. Toen ik voorzitter werd van de studentenvereniging AIESEC wenste ik heel snel ook mijn medestudenten te overtuigen van de noodzaak om er concreet wat aan te doen.
Sinds 1987 werkte ik al als uitgever van het jaarlijkse rapport "State of the World", geschreven door het team rond Lester Brown op het WorldWatch Institute, en dat gaf mij jaarlijks een golf van informatie die heel duidelijk stelde dat er snel wat moest veranderen. De visie van de Club en de inzichten van Lester Brown spoorden mij aan tot daden en tot actie. En behalve het spuien van wat kritiek, was er niemand of niets die in beweging kwam.
Tot ik als voorzitter van Ecover in 1991 de kans kreeg om er concreet wat aan te doen: ik bouwde een nul-uitstoot fabriekje. Nu dat was wel eenvoudig, want het maken van zeep is een exothermische reactie (een reactie waarbij warmte vrijkomt nvdr) en de houten structuur had een mooi grasdak dat in de winter de warmte zoals bij een iglo binnenhield en in de zomer, dank zij het verdampen van het afvalwater, de hal fris maakte. Verschillende van onze auto's reden toen al op afvalolie van restaurants, en carpooling was de standaard die werd beloond met een parkeerplekje dicht bij de ingang.
Ik dacht bij de opening van de fabriek in oktober 1992 dat er heel snel tientallen, honderden dergelijke fabriekjes zouden gebouwd worden. Ik publiceerde zelfs een boekje dat wij gratis verspreidden dat in detail uitlegt hoe je dan bouwt. Ik vrees dat tot op heden er geen tweede soortgelijke fabriek in België staat.
Het verraste mij hoe lang het duurt en hoe traag de verandering zich doorzet. Daarom besliste ik mij te herbronnen en in plaats van mijn doelstellingen rond nulafval en nulemissie aan te passen aan "meer realistische" doelstellingen, werd ik er nog wat fundamenteler op. Maar ik kreeg de kans het aan te vullen met een diepere kennis van de filosofie (Arne Naess en Fritjof Capra) en met heel wat wetenschap (een netwerk van 3000 academici).
Indien ik zeepboer was gebleven, zou ik nu terugkijken op een succes, maar geen voldoening voelen. Vandaag heb ik nog altijd geen voldoening want de weg die wij moeten afleggen is nog heel lang. Maar met €3 miljard investeringen, met bijna 200 projecten, is het duidelijk dat er wat beweegt. En hoewel wij het niet zien, maak ik iedere dag een kleine bijdrage door het vertalen van alle gekke ideeen (zoals het maken van papier van steen zonder water, en het produceren van chemicalien uit distels in oude petrochemische installaties) in kinderverhaaltjes.
De toekomst zal alleen een betere toekomst zijn als wij de kinderen -alle kinderen- kunnen inspireren om datgene te realiseren wat hun ouders niet voor mogelijk houden. Is dat niet wat alle ouders als droom er op na houden?
Gunter Pauli
Gunter Pauli beschreef 100 innovatieve projecten in zijn boek "Blauwe economie". Je vindt ze ook op zijn website www.TheBlueEconomy.org, evenals de start van een nieuwe reeks van 100 concrete gevalstudies.
