Ballast lossen: een heerlijk gevoel.
Zoveel wereldproblemen vandaag hebben met het klimaat te maken, op de een of andere manier. Gisteren brandde het beeld van het kleine, aangespoelde, dode jongetje uit Syrië op mijn netvlies. Hij vluchtte voor de oorlog in Syrië, maar heel wat mensen vandaag zijn ook op de vlucht voor de gevolgen van het wijzigende klimaat.
Klimaatvluchtelingen. De term is nog niet echt ingeburgerd. We plakken er hier, in onze verstikkende welvaart, het etiketje ‘economisch’ op en sturen deze mensen zonder pardon terug. Ik schaam me op dit moment diep dat ik een Europeaan ben.
Op mijn eigen kleine manier probeer ik een verschil te maken. Met vallen en opstaan minimaliseer ik. Voor mij betekent dit: minder spullen kopen, minder spullen gebruiken, minder spullen hebben. Dit heeft voor mij alles met het klimaat te maken. Elke aankoop vergroot mijn ecologische voetafdruk.
Eigenlijk heb je helemaal niet zoveel nodig. Ergens nog dit jaar doe ik de proef op de som: welke spullen gebruik ik in de loop van één week? Alles wat onaangeroerd blijft, zal zijn aanwezigheid in mijn kleine stek stevig moeten verantwoorden. In het andere geval maak ik er iemand anders blij mee. Vandaag zijn er kansen genoeg om te delen en te geven. Een heerlijk gevoel, die ballast lossen.
Je bent wat je eet! Daarom eet ik maar heel af en toe een beetje vlees en veel heerlijke, verse, lokaal geteelde groenten van de zelfoogstboerderij in mijn buurt. Deze zomer spendeerde ik mijn vakantiebudget aan een plooifiets. Meer met de trein reizen, ook om op vakantie te gaan, neem ik me voor. En op termijn verdwijnt die auto, dat voel ik. Het zijn allemaal kleine dingen.
Ik ga er de wereld niet mee veranderen maar toch vragen ze nogal wat tijd van me. Daar wringt vandaag voor veel mensen vandaag het schoentje. Drukke agenda’s, veel verwachtingen en verplichtingen, de zorg voor kinderen en ouders: veel mensen haasten zich vandaag te pletter. Juist dit hyperdrukke leven maakt dat mensen snelle, kant- en- klare happen eten, niet zien dat hun boontjes eigenlijk uit Kenya komen, niet zonder hun snelle auto’s kunnen en de werkstress aan de kant schuiven met een vliegtuigvakantie naar Madagascar.
Een rustiger leven, wat minder werken en wat meer tijd voor al het andere dat belangrijk is in een mensenleven, is een belangrijke hefboom voor een stevige consumptieshift. Dit kan en moet anders. Aan dit samenlevingsmodel kunnen we sleutelen. Femma werkte er een stevig dossier over uit dat een nieuw samenlevingsmodel bepleit. Onze ecologische schoenmaat wordt er kleiner van en wij een pak gelukkiger. Daar ben ik zeker van.
Meer weten?
http://www.femma.be/nl/onze-visie/categorie/arbeid-en-zorg
https://evamaaktschoon.wordpress.com/