Lagere schoolleeftijd, Ik ruim mijn kamer op. Wanneer ik mijn electrische wekker –cadeau 1ste communie- afstof, merk ik een verstelbaar knopje: 110-220V. Ik besluit dat 110 wel voldoende is en wijzig het voltage. Korte tijd later is mijn wekker stuk.
Climate change, zo noemt het fenomeen. Een complex gegeven, waar heel wat controverse over bestaat, maar dat ongetwijfeld de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen mee zal bepalen. Maar er is veel meer dan klimaatverandering. De toenemende wereldbevolking, veranderende leefgewoonten, plattelandsvlucht en toenemende verstedelijking, de omschakeling of terugschakeling naar een bio gebaseerde economie.
Iedereen van ons herkent er zich wellicht in: Het lijkt alsof je er niet naast mag kijken, ongeveer dagelijks vind je in de krant een artikel over de klimaatsopwarming, in meerdere vergaderingen komt het ‘terloops’ ter sprake.
“Jacques, je hebt ons overtuigd van de dringende ernst van de klimaatopwarming, maar je spreekt erover alsof het een verloren zaak is. Je wekt onze verantwoordelijkheid, maar als we je horen zakt de moed ons in de schoenen.” Elías had gelijk. Het had me veel moeite gekost om te overtuigen, maar de kunst om te bemoedigen had ik nog niet geleerd.
Januari 2015.
Zoals elk jaar neem ik deel aan de startavond van Broederlijk Delen. Benieuwd naar de nieuwe campagne en de inspirerende mogelijkheden om in eigen kerkplek werk te maken van de solidariteit voor het Zuiden, wandel ik langs de tafeltjes met folders, boekjes, slogans en ander materiaal. En dan word ik aangeklampt door een oude bekende.
Me engageren bij Broederlijk Delen is tot op vandaag niet vrijblijvend. De vele ontmoetingen met partners uit het Zuiden zijn telkens opnieuw een uitnodiging tot reflectie over mijn eigen manier van leven. Hoe kan ik -op de plaats waar ik leef, werk en woon- mee zorg dragen voor een ‘aarde die toekomst biedt aan alle mensen die erop wonen’?
Ik groeide op in een gezin waarin heel wat regels golden. Vele daarvan waren religieus geïnspireerd. Binnen de brede waaier van het gediversifiëerde protestantisme behoorden mijn ouders tot een tamelijk strenge kerkelijke denominatie. Kort samengevat: je bent als mens klein, niet vrij van zonde, en hebt repect en ontzag voor autoriteit. Ook voor de natuur. Die was immers door God geschonken. Ik gooide dus geen papiertjes op straat.
Duurzaamheidsdenken levert ons een aantal veelzeggende begrippen op. Geen echte newspeach, want we kennen ze al lang. Maar in het kader van duurzaamheidsdenken krijgen ze een rijkere en meer radicale betekenis. Ik heb het dan over “transformatie”, “systeem- en scenariodenken”, en “veerkracht”.
Ecologie maakt voor mij deel uit van bewust leven en kiezen. Professioneel en persoonlijk hecht ik veel belang aan gezondheid. Daar horen ook gezonde omgevingen, gezonde relaties en gezonde voeding bij. We kunnen er niet meer rond, we zijn nu anders ziek dan vroeger.Veel chronische ziekten duiken op, de cijfers rond bijvoorbeeld allergieën liegen er niet om.
Toen ik in 1991 voor het eerst een artikel schreef met als titel "zero emissions" kreeg ik wel een hele reeks opmerkingen: wist ik dan niet dat zero onmogelijk is? Hoe kwam ik er toch toe om zo een artikel voor de eerste Rio-topontmoeting te schrijven?
Ecokerk leeft. Af en toe een glimp ervan opvangen doet deugd. Ik las las in Kerk en Leven jullie vraag naar getuigenissen in verband met zorg voor het klimaat en hoe het een mens verandert.
Hoe verandert het klimaat mij? De eerste verandering bij anderen en bij mezelf is een nieuw bewustzijn. Een nieuwe waardeschaal die comfort, snelheid en efficiëntie gaat bevragen. Er komen nieuwe accenten. Men gaat aandachtiger leven. Een verscherpte gevoeligheid ook voor de complexiteit en voor de samenhang van dingen.
Reeds vele jaren proberen wij in ons gezin met kleine (en soms ook iets grotere - financieel dan vooral) stapjes mee te werken aan een beter milieu. We kopen zoveel mogelijk in de bio-boerderij en bij de natuurslager. We beperken ons vleesverbruik.
 |  |  |  |  |  |  |  |  |
|---|
