Negen christelijk geïnspireerde solidariteitsorganisaties werken samen in het netwerk aan gemeenschappelijke initiatieven.
De maatschappelijke inzet waartoe de christelijke traditie oproept, toont zich in de gedreven werking van onze lidorganisaties en de veelzijdige initiatieven in de bisdommen.
In samenwerking met de bisschoppen, startte NRV-Ecokerk een sensibiliserend en ondersteunend project voor het duurzaam maken van kerkelijk vastgoedpatrimonium.
Met de campagne voor de scheppingsperiode van 2024, legt Ecokerk opnieuw de focus op 'alles wat ademt en leeft', de rijke biodiversiteit van onze wereld die helaas sterk bedreigd is door toedoen van de mens.
Afgelopen zomer ben ik voor het eerst grootvader geworden. Jane heet ze, de dochter van mijn zoon. Een pracht van een meisje, dat mij met trots vervult. Met trots, maar tegelijk ook met een gevoel van verantwoordelijkheid. Hoe zal de wereld er over 10, 20 of 50 jaar uitzien voor Jane?
Ik moet het eerlijk bekennen:
Ik ben geen groene vrouw, ik houd van autorijden, ik houd van lekker eten, ook dingen die van ver komen en ik ben vergeetachtig in het uitdoen van de verlichting.
Ik ben geen lid van Greenpeace of Natuurpunt, ik ben een boerendochter, niemand van mijn gezin, mijn kinderen of kleinkinderen is vegetariër.
Vijfentwintig jaar geleden reflecteerden we met een groep jongeren over onze consumptiepatronen in het Noorden. We concludeerden in het bezinningsboekje van Chirojeugd-Vlaanderen bij de vastencampagne van Broederlijk Delen: “… Tja, dan zullen we maar dringend een tweede aardbol moeten bij maken. Want één is niet genoeg…”.
Ik verplaats me zo veel mogelijk met het openbaar vervoer, werd bij hun prille ontstaan lid van Cambio en Blue Bike, zoek mee naar trage wegen. Dankzij mijn vrouw sorteer ik ons afval als de beste, mijn dochter van 12 overtuigde me recent nog om geen vlees meer te eten (thuis wel te verstaan, en dat weet ze). De lidmaatschappen stapelen zich doorheen de jaren op: MO*, Greenpeace, Natuurpunt, Velt, Eva,.. als inspiratie voor ons kleine verzet... Sporen van pogingen tot duurzamer leven, onmiskenbaar. Maar of het klimaat me verandert?
Zoveel wereldproblemen vandaag hebben met het klimaat te maken, op de een of andere manier. Gisteren brandde het beeld van het kleine, aangespoelde, dode jongetje uit Syrië op mijn netvlies. Hij vluchtte voor de oorlog in Syrië, maar heel wat mensen vandaag zijn ook op de vlucht voor de gevolgen van het wijzigende klimaat.
Het klimaat veranderde mij voor het eerst toen ik Geschiedenis ging studeren aan de Universiteit Gent. Daar ging ik op een avond in 2011 naar de Algemene Vergadering van het jonge Ugent1010, een studentenvereniging die werkt aan een duurzame toekomst van de universiteit. Het ontsproot uit de internationale klimaatcampagne 10:10 global. Het doel was om de CO2-problematiek het hoofd te bieden en elk jaar 3 à 10% van de uitstoot te verminderen.
Er was het gesprek met de campesino in Nicaragua die niet meer wist wanneer en of het wel zou regenen om zijn bonen te kunnen planten. Er was de ambassadeur van Vanuatu die vertelde dat de landbouwgrond op de eilanden in de Stille Zuidzee door de stijgende zeespiegel aan het verzilten was, zodat er geen voedsel meer kon verbouwd worden.
In 1989 leerde Broederlijk Delen mij het begrip ‘ecologische voetafdruk’ kennen. Het was de vastencampagne met als thema: “Ontwikkeling tegen welke prijs?”. Een mooie affiche met op de achtergrond een vernield regenwoud en op de voorgrond een inheemse vrouw met haar kind.
Net terug van vakantie in een oververhit Italië: de kinderen vragen me of die hitte het gevolg is van de opwarming van de aarde. Ik kan daar uiteraard geen correct antwoord op geven, want wat is er nu wel een gevolg van die opwarming en wat niet?
De dag dat de groene encycliek Laudato Si’ van Paus Franciscus beschikbaar kwam op de web (20 juni jl.) ben ik op een drafje door de lange tekst gelopen in de Engelse versie. Meteen heb ik twee mijn inziens belangrijke eco-boodschappen aangekruist.