Alle beetjes helpen
Januari 2015.
Zoals elk jaar neem ik deel aan de startavond van Broederlijk Delen. Benieuwd naar de nieuwe campagne en de inspirerende mogelijkheden om in eigen kerkplek werk te maken van de solidariteit voor het Zuiden, wandel ik langs de tafeltjes met folders, boekjes, slogans en ander materiaal. En dan word ik aangeklampt door een oude bekende.
Hij werkte jarenlang voor Broederlijk Delen. Maar sinds kort is hij medewerker bij Ecokerk. Deels uit beleefdheid, blijf ik even luisteren. En omdat ik mezelf beschouw als een milieubewuste parochieassistent, beloof ik mij te verdiepen in het thema… Het foldertje ligt na enkele weken nog steeds onaangeroerd op mijn bureau. Ik moet dringend iets doen aan mijn zelfbeeld.
Februari 2015.
De veertigdagentijd kondigt zich aan. Tijd om mijn levensstijl eens onder de loep te nemen. Doe ik mee met de nieuwe trend en eet ik 40 dagen geen vlees ? Dat zou pas een ingrijpende versobering zijn. Maar persoonlijk heb ik moeite om de link te zien met de voorbereiding op het Paasfeest. En dat is toch bij uitstek hét hoogtepunt van het kerkelijk jaar. Ik besluit om in de vastentijd werk te maken van het herstel van relaties: met mezelf, met mijn omgeving, met de natuur en met God. Ik neem me voor om nog bewuster complimentjes uit te delen, om nog meer werk te maken van een milieubewuste levensstijl en ook mijn verwaterd gebedsleven nieuw leven in te blazen.
Helaas, alle goede voornemens ten spijt, moet ik na twee weken vaststellen dat daar nog weinig van in huis gekomen is. Opnieuw een deuk in mijn zelfbeeld.
Maart 2015.
Bij het opruimen van mijn bureau, trekt de folder van Ecokerk toch weer mijn aandacht. Deze keer meen ik het: hier doe ik iets mee. Ik surf naar de website en begin te lezen. Over de voorbije klimaattop in Lima (eind vorig jaar), over de toekomstige klimaattop in Parijs (najaar 2015), over politieke signalen die men wil geven. Pfff… Een gevoel van machteloze gelatenheid daalt over mij neer. Ik krijg het gevoel dat het allemaal een maat voor niets is.
Wat haalt het uit dat ik wekelijks een biologisch groentepakket haal ? Heeft het zin om voor ons gezin van 4 te blijven vasthouden aan één auto en de rest zo veel mogelijk met fiets en openbaar vervoer te doen ? Waarom blijf ik het papier opstapelen om de achterzijde nog eens te gebruiken ? Lichten tijdig doven, vuilnis netjes sorteren, zo weinig mogelijk verpakkingsmateriaal kopen,…
Brengt dat zoden aan de dijk als ondertussen de ene klimaatconferentie na de andere tot mislukken gedoemd is omdat – naar mijn gevoel – telkens weer de economische belangen het halen boven het behoud en welzijn van mens en planeet ?
Vandaag.
Vandaag neem ik een besluit.
Het is een besluit dat ik al vaak nam in mijn leven, telkens wanneer een soort doemdenken dreigt de bovenhand te halen boven het optimisme van de Blijde Boodschap. Ik kijk naar één van mijn grote idolen en vraag me af wat Hij zou doen. En dan duurt het niet lang voor een nieuwe creativiteit komt bovendrijven: ik maak (weer) werk van een positieve ingesteldheid. Bond-zonder-naam-gewijs zou ik durven zeggen: verander de wereld, begin bij jezelf. En geloof me: dat werkt !
De ogen van mijn huisgenoten schitteren bij het extra complimentje, de vuilnisbak is vandaag iets minder snel vol en de fietstocht in de ochtendzon veegde de laatste herinneringen weg aan de donkere winter.
Ja, vandaag haalt het iets uit. En morgen ook. En overmorgen… Want de geschiedenis leert dat de grootste veranderingen klein beginnen en dat alle kleine beetjes helpen. Alleen komt dat niet zo snel in de media, laat staan op een klimaattop.
Petra Mussche, Parochieasistent
